De dichter in mij
schreef woordelijk alles op.
Niet om te verklaren,
maar om te bewaren
wat anders verloren ging
in het geruis van de dag.

Hij ving stilte in zinnen,
adem in komma's,
wanhoop in witregels.

Wat anderen dachten,
durfde hij te zeggen
met inkt,
zonder stem.

Hij maakte van elke breuk
een brug,
van elk gemis
een melodie.

De dichter in mij
liep op blote voeten door herinneringen,
liet sporen na
die alleen zichtbaar zijn
voor wie stilstaat.

Hij schreef,
omdat vergeten
nog pijnlijker was
dan herinneren.