De avonden met jou zijn zacht,
als wolken die de dag bewaken,
fluisterend in schemerlicht,
waar woorden nauwelijks nodig raken.

Een blik,een lach,een warme thee,
je hand die even de mijne vindt,
de wereld buiten valt stil en mee,
alsof de tijd zichzelf bemint.

We spreken weinig,soms te veel,
maar altijd raakt het iets van binnen.
Alsof we zonder moeite weten
waar wij samen moeten beginnen.

Geen groots gebaar,geen felle pracht,
maar eenvoud die blijft hangen,
de avonden met jou zijn licht-
het soort waar ik van blijf verlangen.