Een lange ketting van mensen,
hand in hand,schouder aan schouder,
een slinger die zich door straten weeft
zoals rivier door bedding.

De klaroenen blazen,
de trom rolt het ritme open,
en voeten vinden vanzelf de maat
die niemand ooit is vergeten.

Voorbij vlaggen,
voorbij de stoepkanten
vervagen de grenzen van wie kijkt
en wie danst.

Ouderen lachen met ogen
die het al honderd keer zagen.
Kinderen springen,
alsof hun benen het al wisten.

De Cramignon is geen dans,
het is een herinnering in beweging-
Eijsden die zichzelf omhelst
zonder ooit stil te staan.