Zondagochtend breekt langzaam open,
de mist hangt laag over Maas en gevel,
en het dorp ademt oud ritme.

Kostuums die nooit uit de tijd raken,
vaandels zwaaien traag door de straten,
achter elke stap klinkt herinnering.

Mensen spreken met hun voeten,
lopend in stilte die meer zegt
dan woorden op papier.

Het lichaam van Christus onder baldakijn,
omringd door trommen,trompetten,
door handen die deze weg al generaties kennen.

Bloemen vallen op kasseien,
een kind knielt zonder te weten waarom
maar precies op tijd.

Geen haast,geen scherm,
alleen de echo van geloof
dat zich niet laat meten.

Hier loopt het dorp zichzelf vooruit-
in pas met het verleden,
in stilte verbonden.