As ek na die maan kyk,
dink ek aan jou-
stil en ver,
maar altyd teenwoordig.

Jou naam fluister in die nag,
soos wind deur oop vensters.
Ek voel jou in die lig
wat sag oor my skouer val.

Elke krater,elke glans
dra iets van jou geheue.
Ek staar,en jy is hier-
al is jy nie naby nie.

Want liefde het nie grense van tyd of plek nie,
dit leef in kyk,in dink,
in daardie oomblik
wanneer die maan opkom
en ek jou mis.