Er was een stilte
die niet leeg was,
maar gevuld met het kraken van hout,
het tikken van een klok
die niemand haastte.

De dagen kwamen langzamer,
alsof de tijd zelf
nog moest wennen aan zijn bestaan.

Mensen keken elkaar aan,
spraken met minder woorden
maar met meer gewicht.

Er was ruimte om te wachten,
om te dwalen zonder doel,
om niets te doen
zonder schuld.

Niet alles was beter,
maar alles was anders.
En soms
adem ik even
alsof ik daar nog ben.