Als zoon van Willy Odekerken en Maria Wolfs
draag ik meer dan een naam.
Ik draag hun zorg,
hun keuzes,
hun stiltes en hun woorden
die mij gevormd hebben
nog voor ik het begreep.

In hun ogen leerde ik kijken,
in hun handen vond ik richting.
Zij gaven ruimte,
en grenzen,
geloofden soms meer in mij
dan ik zelf kon.

Mijn stappen zijn de echo
van hun toewijding,
mijn stem draagt het ritme
van hun geduld.

Liefde was nooit grootspraak,
maar een deur die altijd op een kier stond.
Respect,geen plicht,
maar een vanzelfsprekend buigen
vor wie mij tot mens maakten.