Ze stonden naast elkaar,
stil in hun bestaan.
Niet verbonden door draad of woord,
maar door iets dat dieper lag,
een echo van vorm,
een spiegel van zijn.

Geen van beiden wist
waar de ander begon,
of waar zijzelf eindigde.
Toch voelden ze:
hier ben ik niet alleen.

Ze bewogen niet,
en toch stroomde er iets
tussen hen in,
een weten zonder taal,
een herkenning zonder naam.

Twee zielen,
gescheiden en gelijk,
doorzichtig en vol,
als twee druppels water
die elkaar nooit echt raken,
maar wel altijd begrijpen.