Als mijn gevoel mij laat schrijven,
doen alle woorden pijn.
Niet omdat ze vals zijn,
maar omdat ze te zwaar zijn
voor de stilte waarin ik ze vond.

Ze komen niet als troost,
niet als licht
of als brug naar begrip,
maar als scherven
van iets dat al te lang in mij lag
zonder naam.

Elke zin
is gevuld met verdriet.
Niet zomaar verdriet,
maar het soort
dat zich nestelt in je botten
en alleen nog ademt
wanneer je probeert het te vangen.

Ik weet niet of het oplucht
of verder opent,dit schrijven.
Maar ik weet dat ik niet zwijgen kan
wanneer mijn binnenste
overloopt van wat ik zelf niet snap.

Het gedicht wordt geboren
uit een drang die ik niet kies.
Niet voor schoonheid,
niet voor publiek,
maar omdat mijn hart
zich anders sluit
onder het gewicht van alles
wat geen plek vindt.

Ik schrijf
om niet te verdwijnen.
Om iets van mij
buiten mij te leggen,
waar ik er even naar kan kijken
zonder het te hoeven dragen.

Want als mijn gevoel mij laat schrijven,
dan zijn het geen regels op papier,
maar echo's van binnen,
trillend in inkt,
huilend zonder geluid,
en toch hoorbaar
voor wie weet wat pijn is.