Wanneer de stilte zwaarder weegt
dan duizend woorden ooit gezegd,
en schaduwen op muren staan
waar ooit het zonlicht zorgeloos lag,
dan knaagt iets stil vanbinnen zacht,
een stem die fluistert in de nacht.
Geen roep,geen schreeuw, geen luid protest,
maar één gedachte zonder rest.

Een waarheid die je had verdoezeld,
een keuze die je had gemeden,
komt terug,een sluipend vuur,
verlicht het pad van oude treden.

Je draait je om,je sluit je ogen,
je zegt:"Het was toen,niet vandaag".
Maar het hart blijft onbewogen
als het geweten in je knaagt.

En pas wanneer je durft te kijken
in dat spiegelend gelaat,
vind je rust in eer te wijken
voor de waarheid die daar staat.