Wanneer die lig begin wyk,
en die horison asemhaal
in skakerings van goud en roes,
staan ek stil.

Daar is geen haas meer nie,
geen stem wat roep,
net die aarde wat stadig
sy oë sluit.

Ek voel nie verlies nie,
maar 'n rus
wat met elke straal
sagter word.

Die skadu's word lank,
maar nie swaar nie.
Hulle fluister
eerder as om te swyg.

As die son ondergaan,
is dit nie die einde nie,
maar 'n sagte begin
van stilte.