Daar waar de stilte geen vragen meer stelt,
en de lucht zwaar hangt zonder kleur,
loop ik,voetstap na voetstap,
door het landschap van herinneringen.

De dagen zijn doorschijnend
als oude foto's in een vergeelde doos,
en ik draag ze-
niet als last,
maar als echo.

Achter de horizon
waar niemand kijkt,
ligt de plek
waar ik mezelf ontmoet
zonder masker,
zonder moeten.

Daar huil ik niet meer,
daar besta ik gewoon.