Je lacht alsof niets blijft,
alsof elke aanraking tijdelijk is.
Blikken wisselen,namen vervagen,
niets hecht zich aan je huid.

Net zoals een bij die van bloem
naar bloem gaat,
ga jij van man naar man.
Zonder schuld,zonder uitleg,
alleen het moment telt.

Soms vraag ik me af
of je ooit stilstaat,
of je ooit verlangt
naar één plek om te rusten,
of je gewoon niet durft
te blijven waar het echt wordt.

Misschien ben je vrij.
Misschien je verdwaald.