Wij eisen de nacht op.
Niet als een verzoek,
maar als een recht.

Zodra de zon zakt,
veranderen onze lichamen
in voorzorgsmaatregelen.
Sleutels tussen vingers,
namen op apps,
blikken over schouders
die te vaak iets zagen.

Wij kennen de regels
die nooit hardop zijn uitgesproken:
Niet alleen.
Niet laat.
Niet dit jurkje.
Niet dat pad.

Maar wij zijn geen waarschuwing,
geen risico,
geen probleem om op te lossen.
Wij zijn mensen
met het eenvoudige verlangen
om te ademen
zonder angst
als het donker wordt.

De straat,het plein,
de brug,de bushalte,
ze horen niet bij gevaar.
Ze horen bij vrijheid.

Dus laat ons lopen,
ongehaast,
ongewapend,
onaangeraakt.

De nacht is niet van hen
die haar misbruiken.
De nacht is van ons.
En we nemen haar terug.