De rivier was altijd daar.
Een kronkel door het groen,
een stem in het landschap
die zelden verhief.

Tot zij opstond.
Niet als waarschuwing,
maar als muur van water,
onstuitbaar,
zonder richting of genade.

Straten verdwenen in stroming,
stoelen dreven langs gevels,
herinneringen
losgespoeld uit kelders en kamers.

Mensen keken zwijgend
naar wat ooit vanzelfsprekend was-
een huis,
een plein,
een kalender aan de muur
die bleef hangen terwijl alles dreef.

Later kwam de stilte,
zwaarder dan het water.
De geur van modder,
de handen in het puin,
de blik op wat bleef staan
zonder te weten waarom.

De Geul is teruggekeerd,
alsof niets is gebeurd.
Maar in Valkenburg
weet men wat stilte verbergt
en water niet vergeet.