Er is iets in de lucht
dat geen naam wil dragen.
Stoelen schuiven zonder reden,
blikken botsen zonder bedoeling.

De straat ademt sneller,
alsof ze iets op het punt staat te zeggen
maar het niet durft.

Een kraai landt op het hek,
zegt niets
en zegt alles.

Mensen lopen harder,
of juist trager,
alsof ze niet weten
of ze ergens naartoe moeten
of liever blijven stilstaan.

Het is geen storm,
geen feest,
geen verdriet.

Alleen reuring.
Zonder richting.
Maar niet zonder gewicht.