Het begint
niet met woorden,
maar met een blik
die te lang blijft hangen.

Jouw adem
wordt het ritme
dat ik nooit wilde volgen,
maar nu niet meer kan loslaten.

Handen spreken
wat stemmen verzwijgen-
een taal van vuur,
van verlangen,
van overgave.

Er is geen kaart
voor deze nabijheid.
We bewegen op instinct,
op behoefte,
op iets dat ouder is dan verstand.

In jouw nabijheid
hapert de tijd,
vergeet de wereld zichzelf.
En ik
weet niet meer hoe ik iets anders
moet zijn
dan de jouwe.

Dit is niet de fluistering van liefde-
dit is haar oerkreet.
Ongeschreven,
ongetemd,
onmiskenbaar levend.