Ik weet het,maar ook weer niet,
jij kijkt,en iets in mij verschiet.
Je lacht,en ik voel vuur en kou,
alsof ik zweef,maar nergens bouw.

Je stem is als een heimelijk lied,
dat iets belooft,maar niets gebiedt.
Ik denk dat jij mij voelen kan,
maar ik ben meer dan slechts een plan?

Je raakt me aan,maar heel subtiel,
een spel van hoop,en wat ik wil.
Misschien zie jij het ook in mij,
maar zeg je niets-net als ik,blij.

Ik weet het,maar ook weer niet...
en ondertussen groeit verdriet.