Onder de porseleinen hemel
waar het licht op tenen loopt,
ligt een land dat in zichzelf ademt,
verzonken in het loof van vergeten uren.

De bomen fluisteren in een taal
die alleen herinneringen verstaan,
met klanken van basalt en melancholie.

Tijd druipt hier niet,
ze kristalliseert.
Elk moment is een fossiel,
een gedachte gevangen in barnsteen.

Ik zie een vrouw in een jurk van as
over een rivier van papier stappen.
Haar schaduw heeft geen eigenaar.
Haar naam is uit steen gesneden,
maar niet uitgesproken.

In dit land
waar echo's geen bron meer nodig hebben,
adem ik op de rand
van het onzegbare.

Want sommige waarheden
zijn te scherp om uit te spreken
en te zacht om te vergeten.