In een wereld die haastig voorbijraast,
waar pijn vaak wordt gesmoord
onder glimlachen
en lijden wordt gezien als een fout in het systeem,
sta je daar-
stil,helder,zonder oordeel.

Je spreekt over verdriet
alsof het een vriend is
die ons ons iets wil vertellen
wanneer niemand meer luistert.

Tussen de muren van stilte
en de kamers van het hart,
open je deuren die liever gesloten bleven.
Niet om te schokken,
maar om te helen.

Je gelooft in de breekbaarheid van mensen
zoals een tuinier gelooft in seizoenen,
wetend dat na de winter
altijd iets groens zal groeien.

Geen verheerlijking van het lijden,
maar een erkenning van zijn plaats,
in een bestaan dat niet af is,
en ook niet moet zijn.

Je bent geen licht in de duisternis-
je bent de stem die zegt
dat we niet bang hoeven zijn
voor het donker.