Tussen gras en stilte
staan stenen die de tijd hebben gedragen.
Hun letters,half uitgewist,
fluisteren namen die ooit klonken
in huizen,op straten,
in stemmen die hier niet meer wonen.

De Maas stroomt niet ver van hier,
maar dit is een plek
waar de rivier zwijgt.

Elke steen een anker
in de aarde van verlies,
elke stilte een gebed
dat niemand hardop zegt.

Wie hier loopt
voelt de zwaarte van geschiedenis
en tegelijk een zachte vrede,
alsof de doden
in het licht van Eijsden
toch thuis zijn gekomen.