Stenen rusten onder mos en zon,
namen vervaagd door handen van tijd.
Een stilte die niet vraagt,
maar blijft.
Geen bloemen,geen krans,
alleen de lucht die waakt,
de wind die iets lijkt te fluisteren
wat niemand meer begrijpt.
Onder deze aarde
liggen levens die ooit liepen,
geliefd,verjaagd,vergeten-
niet verdwenen.
Een klein veld,
een groot verhaal.
Wie hier stilstaat,
draagt even mee.