Te midden van droogte
waar alles verstilt
en de lucht zindert van leegte
sta jij daar-

stil,aanwezig,
zonder iets te vragen,
zonder iets te beloven
en toch ben je alles wat ik nodig heb.

Je ogen brengen schaduw,
je stem verkoeling,
je handen,
de belofte dat het leven doorgaat.

In jouw nabijheid
vergeet ik de dorst,
de hitte,
de eindeloosheid van het zand.

Je bent geen droom,
maar een rustpunt
in een wereld
die alleen maar doorgaat.