Ik weet nog hoe je hand de mijne zocht,
alsof je bang was dat ik zou verdwijnen.
Hoe onze stemmen elkaar vonden,
een fluistering in een eindeloos verhaal.

Nu is de stilte wat rest.
Geen woorden meer om te delen,
geen ogen om in te verdrinken.
Alleen de herinnering die aan mij trekt
als een koude,trouwe schaduw.

We hadden de wereld in onze handen,
en toch liet het lot ons los.
Niet omdat we niet wilden,
maar omdat de tijd ons beroofde.

Kij mag mij niet vergeten.
Niet nu,niet straks,niet ooit.
Want ik leef in de echo van jouw glimlach,
in de kamer waar jij ooit liep.

Als de wind je ooit zachtjes kust,
als een verloren melodie je hart raakt,
weet dan:dat ben ik.
Altijd.