In de stilte van de ochtend
waar jouw stem niet langer woont,
fluistert de wind je naam
alsof he nooit bent weggegaan.

In de schaduw van jouw afwezigheid
hoor ik je nog steeds-
een lach die door mijn herinneringen
zachtjes heen beweegt.

Je stoel blijft leeg,
maar in mijn hart blijf jij aanwezig,
een echo van liefde
die zelfs de dood niet uitwist.

Soms praat ik hardop,
alsof je naast me zit,
alsof de tijd even aarzelt
om jou echt te verliezen.

Je bent niet meer waar je was,
maar overal waar ik ben-
in elke traan,elk zonlicht
en elke nieuwe dag die ik begin.