Je staat voor de poort
zonder te weten
of hij opent naar binnen
of naar buiten.

De lijnen bewegen.
Sommige breken.
Andere blijven heel.

Wat is zacht,dringt door.
Wat is sterk,moet buigen
of barsten.

De oude tekens
leggen geen wil op.
Ze spiegelen
wat in je leeft,
zonder oordeel,
zonder tijd.

Vraag,
en de wereld
antwoordt
in beelden,
niet in bevelen.

De donder spreekt
als alles stil is.
Het meer zwijgt
maar weerspiegelt de hemel.

Begrijp:
je bent geen steen in de stroom.
Je bent de stroom,
de bedding,
de bron.

Wegen vouwen zich open
voor wie niet vasthoudt
aan richting.