Ze keken niet weg,
maar ook niet echt naar mij.
Ogen als muren
die niets zeggen
maar alles weten.

Er viel geen woord,
toch voelde ik
de zinnen in mijn rug geschreven.

Alsof ik door glas liep
en elke beweging
al veroordeeld was
voor ik ze maakte.

Ik zei niets.
Niet uit schuld,
maar omdat stilte
het enige was
dat ik nog bezat.