Aan de rand van het dorp,
waar het land zacht golft
en de wind het gras beroert,
staat een kleine kapel.

Stenen die eeuwen verhalen dragen,
een houten bank die moe is van gebed,
en kaarsen die flikkeren
als adem van de hoop.

Binnen kijkt Maria,
stil en aanwezig,
met ogen die alles hebben gezien,
en toch nog zacht blijven.

Men komt er zwijgend,
met lasten die nergens anders passen,
met dank die geen woorden zoekt.

De stilte is er dieper dan elders,
alsof de tijd daar even wacht.

Een plek niet groots,
maar groots genoeg
om iets in het hart te raken
wat je nergens anders vindt.