Hoe meer je ziet,
hoe minder de wereld doet alsof ze logisch is.
Betekenis bladdert af als oude verf,
en laat alleen structuur achter,
kaal,onverschillig, onversierd.

Je zoekt naar waarheid,
maar waarheid troost niet.
Ze ligt koud in je hand,
niet wreed,niet vriendelijk,
gewoon daar,
onbewogen door jouw verlangen.

De tijd rekt zich uit,
maar richting is jouw verzinsel.
Vooruit,achteruit,
het is slechts beweging,
en jij bent degene
die het vooruitgang of verlies noemt.

Denken
is het breken van het moment.
Vragen
is leven met het schrijnende gevoel
van antwoorden die je nooit zult vasthouden.

Toch
vraag je.
Toch
wandel je.
Toch word je.