Ze verzamelen zich onder oude gewelven,
elke rode mantel een schaduw van traditie,
elk gezicht getekend door gebed en macht.
De deuren sluiten met het gekreun
van de geschiedenis,
en buiten blijft de wereld achter.

Binnen zindert de stilte
als een ingehouden adem.
De stembriefjes, gevouwen
als gefluisterde hoop,
gaan van hand naar vlam.
Rook kringelt omhoog,
kleurloos,dan grijs,dan zwart-
tot wit opstijgt,en het Vaticaan ontwaakt.

Geen van hen blijft onaangeraakt
door het gewicht van onzichtbare kronen.
Ze kiezen niet lichtvaardig,
al wacht de wereld met ongeduldige ogen.

De verkozene spreekt niet meteen.
Hij staat daar,kleiner dan het moment,
zijn naam niet langer de zijne.
Alleen de wind weet wat hij achterliet.