Er is een plek in de stilte
waar verdriet mag uitrusten,
waar tranen vallen zonder schaamte
en de nacht je niet langer overweldigt.

Daar begint het festival van de troost.
Geen muziek,geen lichten,
maar de zachte hand van tijd
die wonden niet haast,
maar heelt door nabijheid.

Hier fluistert het gemis
niet langer in leegte,
maar wordt gedragen
door ogen die begrijpen
zonder dat je hoeft te spreken.

Een streling over je rug
wanneer je breekt,
een kus op je vermoeide hoofd,
een fluistering:ik ben er nog.

In dit feest van stilte en zachtheid
wordt elke pijn erkend,
en elke ziel weer zacht omarmd,
alsof liefde zelf de lantaarns aansteekt
die je door de donkerte leiden.