De zee keerde om.
Niet plotseling,
maar met de trage woede
die alleen de oceaan kent.

Wat begon als een feest-
zeilen snijdend door zout licht,
bemannigen jagend op wind en horizon-
eindigde in stemmen
die stierven onder schreeuwende luchten.


Wij waren daar.
HrMs Overijssel,
een schaduw in de storm,
staal standvastiger dan doek,
maar niet onaangeraakt.

We gingen waar de wind ons dreef,
ogen speurend over golven
zo hoog als huizen
op zoek naar beweging,
naar leven vastgeklampt aan wrakhout,
naar ledematen geheven
niet in overwinning
maar in wanhoop.

Sommigen haalden we aan boord,
hun handen gebarsten van zout en kou,
ogen nog vol van zeil.
Ze spraken weinig.
Het hoefde ook niet.
We begrepen het.

Anderen kwamen anders-
stil,
hun reis eindigend
niet bij een finishlijn
maar in de armen van vreemden

We legden hen voorzichtig neer.
Geen gejuich.
Geen vlaggen.
Alleen het zoemen van motoren,
en de storm
nog brullend in ons bloed.

Zelfs nu,
jaren later,
klinkt de zee soms
als een stem
die ik niet heb kunnen redden.