Ik sta aan de rand van gesprekken
luister meer dan ik spreek
woorden liggen klaar
maar blijven onuitgesproken.

Ogen ontwijken blikken
handen vinden geen rust
ik draag stilte als een jas
te groot,maar vertrouwd.

In mij leeft een wereld
vol gedachten die zwijgen
ze kloppen aan
maar ik open zelden de deur

Toch ben ik geen vreemdeling voor gevoel
ik voel dieper dan ik laat zien
verlegenheid is geen zwakte
het is een vorm van zorg.

Ik ben de eigenaar van dit stille land
waar elk gebaar telt
waar aandacht zacht ademt
en niets verloren gaat.