Een appel rolt van de tafel,
niemand kijkt.

De zon breekt door het raam,
alsof niets gebeurd is.

Iemand fluistert iets
in een taal die niemand meer spreekt.

Bloed kruipt waar het vallen kan,
niet uit woede,
maar uit gewoonte.

Een hand laat los,
niet omdat het moet,
maar omdat het niets meer vasthoudt.

Doodzonde,
zeggen ze.
Maar de bomen groeien door,
alsof schuld
alleen een mensenwoord is.