Er lopen konten door de stad-
dikke,magere,ronde,platte.
Ze wiegen,schuifelen,
zitten op stoelen,
passen soms niet in broeken
of verdwijnen er in.

Dikke konten dragen verhalen,
van dans,van dagen,
van vrouwen die zeggen:
"Hier ben ik".
Magere konten glijden
langs de rand van stoelen,
onopgemerkt,
maar niet minder echt.

Waarom meten we waarde
in vlees of het gebrek eraan?
Waarom staren,vergelijkend,
verlangend,veroordelend?

Een kont is een kont,
en ook zoveel meer:
een ritme,
een rustpunt,
een trots of een last
afhankelijk van wie kijkt-
of wie draagt.

Dus laten we buigen,
niet voor de vorm,
maar voor het bestaan.