Hulle het nie weggekyk nie,
maar ook nie regtig na my nie.
Oë soos mure,
wat niks sê nie
maar alles weet.

Geen woorde is gespreek nie,
tog het ek gevoel
hoe sinne
in my rug geskryf word.

Asof ek deur glas stap,
en elke beweging
reeds geoordeel is
voor dit gebeur het.

Ek het niks gesê nie.
Nie uit skuld nie,
maar omdat stilte
die enigste ding was
wat ek nog besit het.