Ik zit achter muren
die niet bewegen,
maar ademen in stilte.

De dagen schuiven traag voorbij,
elk uur weegt zwaarder
dan de vorige.

Licht valt door tralies
alsof het ook vastzit,
alsof het niet weet
waar het heen mag.

Mijn naam klinkt anders
wanneer iemand roept,
alsof hij door beton moet breken
om mij te vinden.

Er is een klok die ik niet zie,
maar voel-
in het ritme van deuren,
in het slepen van voeten,
in het tikken van herinnering.

Soms hoor ik vogels
en denk ik aan ruimte
die geen sleutel nodig het.

Ik ben niet alleen,
maar wel afgesneden-
van wie ik was,
van wat ik dacht
dat vrijheid betekende.

Hier leer ik de stilte
anders verstaan.
Niet als rust,
maar als gewicht.