Als ik door de ouderdom vergeet wat ik weet,
verdwijnt de vertrouwdheid van mijn eigen naam.
Gezichten vervagen tot vormen zonder verleden,
woorden glippen weg nog voor ze gesproken zijn.

De dagen vallen uiteen
als bladeren van een tak.
Tijd is een spiegel die niet meer terugkijkt,
alleen weerspiegelt wat nu net ontglipt.

Ik hoor stemmen vol liefde,
maar herken hun oorsprong niet meer.
Toch voel ik warmte,
als echo's van iets dat ooit alles was.

Wees dan zacht met mij,
wanneer ik verdwijn in stilte.
Want ergens diep vanbinnen
woont nog steeds
een stukje van wie ik was.