Je kent mijn naam misschien nog niet,
maar in gedachten spreek ik je.
Een schaduw tussen hoop en tijd,
een stem die ik nog niet verstond.

Je liep voorbij in stilte ooit,
misschien een blik,een korte groet,
maar ergens voel ik dat je weet
hoe zwijgen soms het meeste doet.

Geen foto's in een lijst gezet,
geen verhalen uitgewisseld,
en toch,alsof jij met me liep
wanneer de wereld even wankelde.

Dus aan jou,vriend zonder gezicht,
ik dank je voor die stille kracht,
voor woorden die ik nooit heb gehoord,
maar voelde in de donk're nacht.